පන්හිඳ සේයා

 හිරුත් බැසයන සැඳෑ සමයක මිතුරු කන්ථක ළඟ තබාගෙන  සැලෙන මහනෙල් දෙස බලාගෙන  සුසුම් හෙළුවා මම අතීතෙට අහම්බෙන් සඳ නෙත ගැටුණු දින තවම මතකයෙ නොමැකිලා නැත  මතක මන්දිර එකින් එක තව මැවී පෙනුණේ ඒ නිසයි මට මතක මාවත දිගේ ගිය මට නැවත එන්නට වාරු නැති විය අන් පහසකට නුඹත් නතු විය එක ම තැන මා අතරමං විය

  නො වැලඳගත්තානම් මහමෙරක් මම නොදැනේවි මට  තනිකමක් විඩාබර සිත නොමැකෙනා දුක කඳුලු පා කර  විඳිමි සුවයක් රිදුම් මතකය  තුළින් මොහොතක් සිනාසෙන්නට දරමි වෙහෙසක් රිදුම් දෙන සිත නොපෙනුවත් මම තවම ඇත සිත  තුළ ම කැලලක්