පන්හිඳ සේයා

  සසර පූජා කෙරුව හින්දා  කෝවලන් නුඹ මගෙ වුනා  නුඹේ අත ගෙන සසරෙ ගියමග  කුණාටුවකට හසුවුනා  අකීකරු හිත පැටලුනාදෝ  කුලගෙයින් පිට හිත ගියා  මාගෙ පුදසුනෙ දෑත රැදුනත්  අන් ලදක් ලග නැවතුනා  සැමියෙකු නැති බිරිදක් ඇය  උමතු වී ඔබ රැවටුනා  මුනිවතින් අප තැනුව ප්‍රේමය  රන්හුයෙන් සීමා වුනා  ඇය නොරැක්කත් ඇගේ පතිවත  සියක් දෙනෙකුන් අරඹයා  රකිමි පතිවත නිතිපතා මා  කෝවලන් හිමි නුඹ පතා 

 නැත මා හට නෑදෑ පරපුරක් ලොවේ  නැත මා හට නැවතුමකට ගෙයක් තොසේ  නැත මා හට සැමියෙකු අත දෙන්න මෙසේ  ඇත මා හට බිලිදෙකු සුරකින්න ලොවේ අප හැරදා මිගිදා ගොස් පෝ අටකි නෑදෑයන් මා එලවා අඩ වසකි රැකියාවක් නොමැතිව මා කල් ගෙවතී කටුගස් රැසකි මා හට දුර ම0 පෙනෙති  නැත කන්නට  බත් අහුරක් වේලකට නැත දෙන්නට කිරි හැන්දක් දරුවාට  නැත සරණක් කිසි ලෙසකින් දැකගන්නට  දවසක් ඒද අපටත් ඉර පායන්ට ......

 

 සීදේවිය  රන්පැහැ ගැන්වුණු කෙහෙරැලි පීරා  කුඩා දෑස් අග සිනහව රන්දා  ලාලිත ගමනින් පා යුග ඔසවා  සීදේවිය ආරූඩෙන් වඩිනා  මූදේවිය  ගිනිසිළු පරදන කෝපය රන්දා  යක්ශ වේශ ගත සිරුරෙහි බන්දා  විදුලි වේගයෙන් පා ඔසවන්නා  මූ දේවිය ආරූඩෙන් එන්නා

  නැතත් තොල්මත සායම්    කහපාට කිමෝනා සළුවට    මා හැඩ බව    ඔය ඇස් තෙපලූ වදන් ....   ලැබුනද මිල මුදල්    දුප්පත් කෝපි හල් තුල    බස් දෙඩවූ    වරු ගණන්.....   හදට දැනෙනා    නේක චායා   කෙරුවද ඔබ    බිතු සිතුවම්....   මෙමා ඔබහට   නොදැනුනාදෝ   නොඇන්දේ ඇයි     මාගෙ සිතුවම්....        නොරිකෝ ... .